به گزارش "ورزش سه"، 31 خرداد ماه سالروز اولین پیروزی ایران در تاریخ رقابت‌های جام جهانی برابر آمریکاست. پیروزی که فراتر از یک برد در رقابت‌های جام جهانی بود، نبردی که فیفا آن را نبرد قرن نامید و بعد از پایان بازی، مردم ایران را همانند 8آذر ماه سال 76به خیابان‌ها کشاند.
از آن روز که در سال 77 بود 24 سال می‌گذرد و حالا بعد از برگزاری 6 جام جهانی قرار است دو تیم در این رقابت‌ها با هم نبردی دوباره داشته باشند، نبردی که چه بخواهیم و چه نخواهیم برای همه فوتبالدوست‌ها و حتی همه مردم ایران مهم و حیاتی تلقی می|‌شود و همه به دنبال نتیجه این بازی و دیدن آن هستند.
ساعت برگزاری بازی دو تیم به‌وقت تهران 23:30دقیقه بود و شهر و کشور از ظهر آن روز حالتی سکون داشت، همه حرف‌ها درباره این نبرد تاریخی بود و بازی خوب ایران برابر یوگسلاوی علی‌رغم شکست برابر این تیم، کورسوی امید را برای مردم ایران روشن کرده بود، ساعات تعطیلی اکثر شهرها قبل از غروب آفتاب رقم خورد و مغازها خیلی زود کرکره‌ها را پائین کشیدند تا خود را برای دیدن بازی به منزل برسانند، گرمای کشنده آن روز و سکوتی که با نگاه‌ها می‌شکست در تمامی خانه‌ها و کوچه‌ها حکمفرما بود. 



هر چه قدر به دقیقه آغاز بازی نزدیک می‌شدیم استرس و تشویش نزد مردم بیشتر می‌شد، مرد و زن، پیر و جوان، از نوه و نتیجه گرفته تا پدر بزرگ‌ها، همه دور تلویزیون‌های آن روزها که هنوز به ال‌سی‌دی و ال‌ای‌دی این روزها تبدیل نشده بودند و شبکه ها به‌صورت آنالوگ به روی آنتن می‌رفت، جمع شده بودند و منتظر زدن سوت آغاز بازی توسط اورس مه یر سوئیسی بودند. این بازی مهم‌ترین نبرد تاریخ ایران بود و کل مردم ایران و حتی جهان را میخکوب تلویزیون‌ها کرده بود.
تیری هانری ستاره 20ساله فرانسوی آن روزها که در آن سال عضوی از تیم ملی قهرمان جهان بود، بعد از پایان رقابت‌ها در مصاحبه‌ای گفته بود با اعضای تیم بی صبرانه منتظر شروع این بازی بودیم، این بازی فوتبال نبود، نبردی فراتر از فوتبال بود که باید همه لحظات آن را با دقت دید.

بازی با فشار آمریکا و از دست دادن فرصت‌های گلزنی این تیم آغاز شد، هر چند قاضی سوئیسی میدان خطای مسلم روی خداداد عزیزی را نگرفت تا ایران صاحب پنالتی نشود، گل استیلی، مشت‌های گره کرده او، بازی با روحیه عابدزاده، پاس بی نقص دایی، فرار مهدوی کیا، گل دوم ایران، از دست رفتن موقعیت مسلم گلزنی دایی و گل آمریکا نتیجه پایانی را دو بر یک به سود ایران رقم زد، تا سکوت تهران و شهرهای ایران به همهمه‌ای پر از فریاد و شادی تبدیل شود. این دومین جشن بی دعوت مردم ایران در کمتر از یک سال بود و حالا قرار است دوباره دو تیم در سالروز جشن اول و در هشتم آذر به مصاف هم بروند.                           
این بار کریم و دایی و مهدوی کیا با خداداد را نداریم، ولی سردار و طارمی و جهانبخش به‌همراه بقیه نفرات امیدها را همچنان زنده نگه می‌دارد.


هشتم آذر برای مردم ایران روز جشن خودجوش ملی است، جشنی که همه میزبان هستند و همه بی غل و غش به جشن و پایکوبی دعوت هستند و می‌آیند و شادی می‌کنند، این نسل که در آن سال‌ها دوران کودکی را سپری می‌کردند و یا به دنیا نیامده بودند، قرار است راه پدران خود را تکمیل کنند و ما را به مرحله دوم جام جهانی برسانند. به 16 تیم برتر جهان برسیم و این بار در خیابان‌ها حرف از رفتن به جمع هشت تیم بزنیم. آرزویی محال در سال‌های دور که توسط این نسل فوتبالی علی‌رغم تمام محدودیت‌ها و کمبودها قابل دستیابی است.
161 روز به بازی آخر ایران در مرحله گروهی برابر آمریکا باقی مانده است و ما علی‌رغم همه کمبودها همچنان امید داریم، همانند 24سال پیش که میان تردید و تشویش فکر می‌کردیم آمریکا را می‌بریم و بردیم.
                                                    
محمدرضا تقی خانی

تیم ملی ایران تیم ملی آمریکا برگی از تاریخ