صفحه اصلی 
میکروبلاگ 
صفحه اخبار 
تالار افتخارات 
تالار مشاهیر 
تماس با ما 
امیررضا احمدی؛ با پایان رقابت های انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر و مشخص شدن تیم های حاضر در این مسابقات، حالا همه منتظرند تا قرعه کشی این رقابت ها برگزار شود و گروه ها مشخص شوند. پایان انتخابی اگر چه برای تیم هایی که صعود کرده اند شیرین است و حضور در جام جهانی رویایی بزرگ، اما فوتبال در همین مسیر همیشه زیبایی اش را نشان نمی دهد بلکه گاهی روی بی رحم خود را به رخ می کشد و ستارگان بزرگ را از جاده بیرون می اندازد و آن ها را به خانه می فرستد تا با حسرتی بزرگ، حساس ترین رقابت فوتبالی دنیا را از قاب تلویزیون نظاره کنند.
در طول تاریخ هم ستارگان زیادی هستند که در جام جهانی به میدان نرفته اند و حسرت این مسابقات بر دلشان مانده؛ از جورج بست و یان راش تا دی استفانو که هیچ گاه طعم بازی در جام جهانی را نچشیدند و حتی در جام جهانی پیش رو، که ستارگانی مانند بوفون، کیه لینی، محمد صلاح و ابراهیموویچ غایب هستند. به همین بهانه، در ادامه نگاهی می اندازیم به غایبان بزرگ تاریخ جام جهانی و اسطوره هایی که هیچ گاه در این تورنمنت به میدان نرفتند.
ژرز وه آ؛ حسرت بزرگ برای آقای تاریخ ساز
شاید امروز اگر کسی نام ژرژ وه آ را بشنود، با کمی جستجو به سوابق سیاسی و ریاست جمهوری او برسد اما الماس سیاه روزگاری در مستطیل سبز دلبری می کرد. وه آ که در طول دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی به عنوان یکی از اولین استعدادهای ناب و کلاس جهانی آفریقا شناخته شد، توسط آرسن ونگر که در آن زمان مربی تیم موناکو فرانسه بود به اروپا راه یافت. وه‌آ خیلی زود به عنوان یک تمام کننده و گلزن تمام عیار شناخته شد و پس از درخشش در پاری سن ژرمن ، توانست توپ طلای سال ۱۹۹۵ را کسب کند و به تیم آث میلان ایتالیا که در آن زمان از قدرت های برتر اروپا بود منتقل برود.
با این وجود وه آ در عرصه ملی نتوانست به توفیق خاصی برسد. او که بی شک بعد از دو دهه هنوز هم معروف ترین بازیکنی است که از لیبریا به جهان فوتبال معرفی شده، هیچ گاه در جام جهانی به میدان نرفت تا برای همیشه این جای خالی در کارنامه رئیس جمهور لیبریا و برنده توپ طلا دیده شود.
جورج بست؛ حواشی دشمن آقای اسطوره
در روزگاری که هنوز جلدهای نشریات به تسخیر فوتبالیست ها در نیامده بود و لقب سلبریتی بر پیشانی شان ننشسته بود، جورج بست یکی از اولین افرادی بود که عکسش بر صفحه اول نشریات نقش می بست. ستاره سال های دور منچستر یونایتد، زاده ایرلند بود و روزگاری در خط آتش شیاطین سرخ، در کنار دنیس لا و بابی چارلتون، مثلثی افسانه ای تشکیل داده بود. این وصف، ستاره افسانه ای یونایتد که مجسمه اش به عنوان یکی از اسطوره های این باشگاه در بیرون ورزشگاه اولدترافورد نصب شده، آنقدر غرق در حواشی شد که نهایتا از دوران اوجش فاصله گرفت تا درست زمانی که ایرلند شمالی به جام جهانی ۱۹۸۶ صعود کرد، او به تیم ملی دعوت نشد تا جهان فوتبال حسرت دیدن بازی بست روی چمن جام جهانی را برای همیشه همراه خود داشته باشد.
بست نهایتا در سال ۲۰۰۵ برای همیشه کفش های زندگی اش را آویخت و دنیا را ترک کرد.
رایان گیگز؛ بدشانسی دو دهه ای چپ پای دوست داشتنی
با ورق زدن کتاب تاریخ لیگ انگلیس، مطمئنا یکی از نام هایی که در صدر جدول برترین های تاریخ دیده می شود، رایان گیگز است. بازیکنی که به مثابه کارگرهای سازنده قصر های رویایی، ۲۰ سال در لباس شیاطین سرخ به میدان رفت، ۱۳ بار فاتح قهرمانی لیگ برتر و ۲ لیگ قهرمانان شد و در هر فصل از ۲۱ فصل حضور خود در لیگ برتر انگلیس دستکم یک گل به ثمر رساند، رکوردی که شاید هیچگاه شکسته نشود. با این وصف او هرچه در منچستر به معماری کاخ های زیبا می پرداخت، جایگاهی در تیم ملی انگلیس و نسل طلایی این کشور نداشت و شاید یکی از دلایلی که باعث شد آن نسل فوتبال انگلیس به جایی نرسد، خلا ستاره ای مانند گیگز بود.
از آنجایی که اسطوره قرمزها در کاردیف ولز و از پدر و مادری ولزی متولد شده بود، تنها در سطح بین المللی می توانست برای تیم ولز بازی کند و در سال های ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۷ نیز ۶۴ بازی ملی برای تیم کشورش انجام داد.
او در یورو ۲۰۱۶ مربی تیم ملی ولز بود و موفق شد با این تیم به نیمه نهایی این مسابقات برسد و شاید روزی در مقام مربی بتواند با این تیم مسافر جام جهانی شود.
جهت ارسال نظر ابتدا عضو شده یا وارد شوید